School als enige manier om verder te kunnen: Rebecca geeft les aan jonge vluchtelingen

Rebecca Hemrica geeft les op Onze Wereld, een school waar jongeren uit andere landen Nederlands leren voordat zij door kunnen stromen naar regulier onderwijs. De meeste van haar leerlingen zijn vluchteling, tussen de 16 en 18 jaar jong. “Mijn leerlingen krijgen in deze onzekere tijd een nog grotere afstand tot de maatschappij.”

Toen de scholen in maart een aantal weken dichtgingen, viel de dagstructuur voor de leerlingen van Rebecca in één klap weg. “Deze jongeren hebben traumatische dingen meegemaakt op de reis hiernaartoe. En hebben dat overleefd onder erbarmelijke omstandigheden. Voor hen is school het enige uitzicht op een goede toekomst, de enige manier om verder te kunnen met hun leven. En dat viel dit voorjaar ineens weg.”

Digitaal les volgen zonder laptop

Rebecca ging over op digitaal lesgeven. Dat viel niet mee. “40 procent van mijn leerlingen had een smartphone, maar geen laptop. Degenen die wel een laptop hadden, wisten vaak niet goed hoe die werkte. We konden dat deels oplossen door contact te zoeken met de woongroepen van de jongeren en door ze fysiek huiswerk mee te geven. Ook whatsappten we veel. Gelukkig zie ik ze inmiddels weer in de klas. Daar waren alle leerlingen, net als ik, ontzettend blij mee. Dan overheerst toch het gevoel dat het wel goedkomt.”

Tekortschieten

Toch valt het soms niet mee om te relativeren. “Ik voelde me het afgelopen jaar vaak tekortschieten”, erkent Rebecca. “Ik kon minder contact krijgen met mijn leerlingen en ook mijn eigen dagstructuur viel weg. Ik heb echt regelmatig gedacht dat ik mijn werk niet goed deed. Daarnaast zijn collega’s ziek geworden door corona, dus werken we nu op halve kracht. Dit alles komt de kwaliteit van het onderwijs niet ten goede.”

“Mevrouw, ik heb een bom op mijn huis gehad”

Haar leerlingen relativeren juist wel, ziet ze: “Zij hebben zoveel narigheid meegemaakt dat ze makkelijker accepteren dat sommige dingen nu niet kunnen. Een leerling uit Syrië zei letterlijk: ‘Mevrouw, ik heb een bom op mijn huis gehad. Dit is niets.’ Zelf zie ik natuurlijk wel een verandering in mijn leven en ik gun die jongeren de vrijheden die ik tot maart ook had. Ze staan al zo ver van de maatschappij af omdat ze de taal niet spreken. Ze raken dan nog verder geïsoleerd en dat kan niet. Ik hoop dus echt dat de scholen niet weer dicht hoeven.”

Dit interview is tussen vrijdag 13 november en 11 december afgenomen.